وقتي بدن ضعيف شده در همان موقعيت رها مي‌شود (يعني در رختخواب بدون جابه‌جايي دراز مي‌كشد)، برآمدگي‌هاي استخواني روي بدن (معمولاً روي آرنج‌ها، تيغه‌هاي شانه، دنبالچه، باسن و حتي پاشنه پا) روي بافت‌هاي داخلي فشار مي‌آورند. . این جریان خون را قطع می کند و می تواند منجر به تجزیه بافت و همچنین خیساندن و تجزیه اپیدرم شود. زخم های ترک خورده و باز که از بیرون و داخل تخریب می شوند می توانند به سرعت عفونی، تحلیل رفته یا بدتر شوند.

زخم بستر چگونه به نظر می رسد؟

در ابتدا به عنوان قرمزی یا تغییر رنگ ساده پوست ارزیابی می شود، زخم بستر مرحله اول باید به دقت و تا حد امکان تحت نظر باشد تا از پیشرفت بیشتر جلوگیری شود. اگر می توانید به آرامی ناحیه قرمز شده را فشار دهید و سفید می شود (رنگ خود را برای مدت کوتاهی از دست می دهد و دوباره قرمز می شود)، این نشانه خوبی است که هنوز آسیبی به بافت وارد نشده است.

زخم بستر مرحله دوم شامل پوست شکسته در ناحیه قرمز شده و چیزی است که شبیه شروع زخم است. برای بیمار دردناک و حساس خواهد بود. زخم بستر مرحله سوم زمانی تشخیص داده می شود که یک دهانه شروع به شکل گیری می کند زیرا لایه های بیشتری از بافت آسیب می بیند. و مرحله چهارم زخم بستر شامل تجزیه بافتی تا لایه‌های عضلانی و استخوانی می‌شود که بیماران را در معرض بیشترین خطر عفونت و آسیب دائمی قرار می‌دهد.

چگونه از پیشرفت زخم بستر جلوگیری کنم؟

برای مبارزه با پیشرفت زخم بستر با کوچکترین نشانه ای از قرمزی و تغییر رنگ در قسمت استخوانی بدن، بیمار باید وزن بدن خود را به طور منظم (حداقل هر 2 تا 3 ساعت) تغییر دهد. این کار را می توان به سادگی با قرار دادن بالش ها در زیر یک طرف یا طرف دیگر پشت و پایین بیمار انجام داد، تا جایی که بیمار راحت باشد، اما در قسمت های مشکل قرار نگیرد. یک بالش برای بالا نگه داشتن پاها و شناور کردن پاشنه ها در هوا بهترین تمرین برای جلوگیری از مالش، تحریک و شکستگی احتمالی پوست در پشت پا است.

موارد دیگری که به شما کمک می کند ممکن است شامل تشک فشار هوای متناوب (یا تشک تخصصی) باشد که به دستور کتبی از پزشک ناظر یا تیم مراقبت از زخم نیاز دارد. برای بیماران خانگی، تشک‌های فشار هوا، مموری فوم و روکش‌های تشک ژله‌ای نیز با توزیع یکنواخت وزن بدن در هنگام خوابیدن از زخم بستر پیشگیری می‌کنند.